Mijn verhaal

Het verhaal van K.

Het is al begonnen tijdens mijn kinderjaren. Ik ben ‘normaal’ geboren, maar op foto’s zie ik dat ik vanaf de lagere school overwicht had. Mijn moeder vertelde vaak verhalen over het vele eten dat ik als kind deed. Mijn eerste ‘roes’ met eten had ik als jonge tiener. Ik was af en toe alleen op het appartement van mijn zus. Ik zocht dat heel zorgvuldig uit hoe ik met het weinige zakgeld mijn favoriete chocoladerepen kon kopen. Die at ik dan op, alleen en weggedoken in de zetel achter een stripverhaal. Ik leefde echt op bij die momenten. Het was mijn troost, mijn kick, mijn stiekeme pleziertje.

Sindsdien heb ik een carrière achter de rug van eten en diëten. Mijn gewicht ging omhoog en soms ook omlaag. Ik at overdreven gezond om dan weer geweldig veel te snoepen. Ik at omdat ik verdrietig was. Ik at als ik mijn ziekjes voelde. Maar ik at evengoed als ik wat kou had of als ik iets te vieren had. Ik at voor ik vertrok naar een avondvergadering heel veel zoetigheden zodat ik tijdens die vergadering van de koekjes kon blijven en mij toch kon concentreren. Ik onderbrak leuke avondjes uit om te kunnen gaan snoepen. Ik at terwijl ik eigenlijk dorst had. Onderweg van huis naar werk dacht ik de hele rit na wat ik zou gaan eten en waar ik dat zou gaan kopen. Ik spreidde mijn aankopen in verschillende winkels zodat het niet teveel zou opvallen. Ik was ook klant bij meerdere nachtwinkels.

Tijdens een succesvolle dieetperiode viel mijn frank dat mijn gedrag met eten helemaal niet normaal was. Ik heb toen hulp gezocht, maar niet gevonden. Ik heb toen de fout gemaakt om mij overmoedig te voelen. Ja, ik had een probleem. Maar ja, ik was er helemaal alleen van verlost geraakt. Stoere ik …. Het gewicht en het eetgedrag kwam langzamerhand terug. Toen ben ik helemaal gekraakt. Ik was niet langer bereid om te vechten met eten. Ik was zo moe. Mijn hele leven lang had ik geprobeerd om te stoppen met het overdreven eten en snoepen. En het lukte mij niet. Ik hield het amper een paar dagen vol, waarna ik weel helemaal wegdook in eten. Ik had besloten om niet langer tegen eten te vechten, ook al wist ik dat dit betekende dat ik geweldig dik zou worden. Ik wou mijn hoofd vrij hebben voor andere dingen : om te kunnen lezen, om met vrienden bezig te zijn, … Als dat betekende dat ik eerst mijn shot suiker moest binnen hebben, dan was dat maar zo.

Gelukkig kwam eerder toevallig OA tegen op het internet. Het voelde aan als een enorme opluchting, er bestond toch hulp. Binnen een week zat ik op mijn eerste meeting. Ik had toen pas door hoe erg ik eraan toe was. Ik was behoorlijk depressief en sociaal geïsoleerd aan het geraken. Ik zonderde mijn letterlijk af van mijn sociaal leven, voor het overeten wou ik immers alleen zijn. Ik wou zelfs niet door een telefoontje gestoord worden. Ik vond bezoek geweldig, maar lang mochten ze nooit blijven. Ik vond mijn leven niet geslaagd en ik vond dat dit de schuld van anderen was.

Bij OA heb ik geleerd over mijn ziekte en over mezelf. Ik heb er geleerd hoe ik kan omgaan met die eeuwige en constante drang naar eten. Mijn tocht bij OA is er eentje met vallen en opstaan geweest, maar na al die jaren kan ik zeggen dat ik mijn leven terug heb. Ik wacht niet meer op dat leven dat nog moet komen. Ik leef nu en ik geniet van elke dag. Ik heb een gezin, want ik kan het nu aan om met andere mensen in een huis te leven. Eten is niet meer het eerste waaraan ik denk als ik ’s morgens op sta. Eten is niet langer de rode draad bij feestjes of weekendjes weg. Eten is niet meer die troost als het even niet meer goed gaat. Mijn maaltijden zijn nu gezond en gestructureerd.

Ik kon het mij vroeger niet voorstellen : een avond doorbrengen zonder aan eten te denken. Ik ervaar dit nog steeds als een mooi geschenk. Ik ben nog altijd blij als ik ‘vergeet’ aan eten te denken. Ik heb af en toe nog moeilijke momenten, maar doorgaans leef ik mijn leven zonder die verdurende drang om te willen snoepen. Dat knagende en zeurende gevoel van te willen eten, is weg. Ik kan een koekje geven aan mijn kinderen zonder zelf de pak te willen opeten. Ik ga naar feestjes om met mensen te praten. Ik sta in het weekend op en maak leuke plannen, zonder eerst naar de bakker te hollen. Ik ben ‘normaal’ geworden.

E-mail:
info@anoniemeovereters.be